درخت صندل قرمز از خانوادهLeguminosae و نام علمى صندل قرمز Pterocarpus santalinus L . میباشد. چوب صندل قرمز به چین وارد مىشود و درخت صندل قرمز بومى مناطق هند، حبشه و زنگبار است. چوب آن قرمز است که به نام صندل قرمز معروف مىباشد. در کتب طب سنتى ایران این صندل را در ردیف صندل سفید تحت عنوان صندل نام مىبرند در صورتى که چوب دو درخت متفاوت هستند و خواص آنها نیز تا حدودى متفاوت است.
خواص صندل قرمز:
در هندوستان از چوب صندل قرمز به عنوان خنک کننده و قابض و تونیک، در استعمال خارجى براى ناراحتیهاى صفراوى و رفع التهاب و سردرد گرم و کاهش تب و همچنین براى رفع ناراحتیهاى پوست و ضمنا براى تقویت دید چشم تجویز میشود. در تایوان از محلولى که از خیس کرده خاک ارّه آن حاصل میشود، براى کاهش ورم استفاده میشود. در اندونزى خاک ارّه صندل قرمز را با برنج میپزند و براى قطع خونریزى میخورند. به طور کلى در طب سنتى از نظر طبیعت صندل سرخ را هم مانند صندل سفید سرد و خشک میدانند و عموما به عنوان معرّق میخورند.
برکیل معتقد است که چوب قرمز آن داروى رفع ناراحتى خون است و در زخمها و جراحتها از آن براى قطع خونریزى و چرک استفاده میشود. بومیها در تایوان از این گیاه به عنوان یک داروى سرى براى معالجه مسمومیت استفاده میکنند.
چوب صندل قرمز درخت اثر قابض دارد ولى از صندل قرمز، جهت رنگ کردن بعضى مواد غذایى استفاده میشود و گاهى داراى اثر رفع ورم مجراى بول و ترشّحات غیر طبیعى آن است. اسانس صندل، از راه دستگاه گوارش بسهولت جذب و قسمتى از ترکیبات صندل قرمز نیز که از راه کلیه و ششها دفع میگردد، در این اعضاء ضدّ عفونى به عمل می آورد. در این موقع، بوى آن در ادرار و بخار دهان احساس میشود. مصرف مقادیر زیاد صندل قرمز، ایجاد احساس سوزش و گرما در ناحیه معده و گاهى تهوّع و استفراغ میکند. مصرف صندل قرمز در التهاب مجارى ادرار و ورم مثانه ناشى از ابتلا به سوزاک و همچنین برونشیت مزمن که با ترشّحات فراوان همراه باشد و گاهى بهعنوان قابض در اسهال هاى سخت، توصیه شده است.
نظرات کاربران